Dagje Bonn.
Door: Typisch TeSs.
Blijf op de hoogte en volg Tess
20 Oktober 2009 | Duitsland, Bonn
Na nu wel een tweedubbele dag Keulen op m’n netvlies te hebben staan, tegenover de beschikking van een hele vrije dag in Duitsland, is per toeval het kwartje op Bonn gevallen…
Mijn voeten hadden al een paar stappen gezet in het opzich-ook-wel-dichtbij-genoegge-Trier. Ondanks dat het eigenlijk te weinig stappen waren om voldoening in te vinden, was dit te recent om ‘dan maar op de juiste wijze te herhalen.’ (Dat komt er vast ooit nog wel van, als ik er toch ben!) Ik wist ook verder, als topografisch talent, niet van de mogelijkheden; Berlijn was bijvoorbeeld te ver. Met de reden van zowel Keulen als Trier al genoemd had ik in de Praktijk zo’n 4-á-5 minuten om een keuze te maken en te zetten. Ik had namelijk 5 minuten voordat de receptie sloot en de avondactiviteit zou beginnen.. Vanaf dan dus in functie en geen beschikking meer over het beeldscherm om treintijden & mogelijkheden te checken.
Vervolgens met mijn schoolduits een grappig gesprekje gevoerd van ong. 1 á 2 minuten met de receptie: (die vanwege dat ‘schoolduits’ alleen al grappig zijn!) ‘Ich habe morgen einen freien tag und ich mag gerne einen Stadt besuchen, was ist denn möglich?’ ’Oh! Dann müssen sie nach Bonn gehen!’ Goed, Bonn it is! Trein vertrekt vanaf Jünkerath om kwart over negen, toppie!
Wegens een pietsie tijdgebrek en behoefte aan een verantwoorde planning de volgende ochtend vanaf de computer van het gastgezin maar gekeken van welk spoor de trein dan vertrok.. Natuurlijk ook wel handig als ik dan ook nog weet waar ik moet overstappen en dat er een taxi geregeld wordt, aangezien het station niet naast de deur is.
Tsja, ondanks dat dit sowieso dus geen goedkoop grapje ging worden – omdat Kronenburg maar een tikkeltje afgelegen ligt – was het een redelijk geslaagde actie. Wel, omdat ik een vaste tijd had afgesproken met de enige taxi van dit plattelandsgebied, moest ik mijn terugreis goed vastzetten; een theatervoorstelling in Bonn vanaf een uur of 8 zat er dus helaas niet in… (!) En ik ben ze toch echt overdag allemaal wel even afgeweest…
Wat er verder wel op m’n netvlies staat is het welbekende ‘Beethoven-Haus’ waar ons jonge Ludwigje geboren is en daar de eerste twintig jaar van z’n leven heeft vertoefd. Omdat ik altijd al een liefhebber ben geweest van snuffelen in oude spulletjes die verhalen met zich meedragen vond ik al die oude, volgekrabbelde kladblokjes van meneer ook niet oninteressant. Naast een verzameling van véél ouderwets instrumentaal brandhout was er ook nog een leuke collectie gehoorapparaatjes van onze componist. Tot slot dus het vanzelfsprekende gecomponeerde kliederwerk en aanvullende achtergrondinformatie.
Verder zal ik niet ontkennen dat ik, aangezien ik s’ochtends in de trein de vellen in plakkaten van m’n gezicht kon schrapen, besloot m’n gezichtje daar ergens te gaan laten verwennen. Zodoende overdag nog even in een zijstraatje langs een goedkoop, Afganistaans schoonheidssalonnetje gegaan om vanuit mijn gezichtshuid nog even flink te voelen dat ik leef. (Dat mens had gewoon scherpe nagels…) Tsja, een gezicht reinigen is inderdaad een vak apart!
Met een glanzendzacht voorhuidje, een tas folders en gekochte souvenirprut en voetjes die wel te voelen waren stapte ik in de juiste ‘geplande’ trein terug op een tijd waar ik van baalde omwille van de beperking van die avond.
Op de taxi terug naar de St.Vither straße zag ik mijn collega met een cluppie jongens nog een drankje doen in Gleis8, het enige kroegje van heel Kronenburg naar mijn weten. Als enige meisje dan die avond dus toch nog even een poging tot poker-les ondernomen.. qua interesse en energie toch tevergeefs.
Mijn voeten hadden al een paar stappen gezet in het opzich-ook-wel-dichtbij-genoegge-Trier. Ondanks dat het eigenlijk te weinig stappen waren om voldoening in te vinden, was dit te recent om ‘dan maar op de juiste wijze te herhalen.’ (Dat komt er vast ooit nog wel van, als ik er toch ben!) Ik wist ook verder, als topografisch talent, niet van de mogelijkheden; Berlijn was bijvoorbeeld te ver. Met de reden van zowel Keulen als Trier al genoemd had ik in de Praktijk zo’n 4-á-5 minuten om een keuze te maken en te zetten. Ik had namelijk 5 minuten voordat de receptie sloot en de avondactiviteit zou beginnen.. Vanaf dan dus in functie en geen beschikking meer over het beeldscherm om treintijden & mogelijkheden te checken.
Vervolgens met mijn schoolduits een grappig gesprekje gevoerd van ong. 1 á 2 minuten met de receptie: (die vanwege dat ‘schoolduits’ alleen al grappig zijn!) ‘Ich habe morgen einen freien tag und ich mag gerne einen Stadt besuchen, was ist denn möglich?’ ’Oh! Dann müssen sie nach Bonn gehen!’ Goed, Bonn it is! Trein vertrekt vanaf Jünkerath om kwart over negen, toppie!
Wegens een pietsie tijdgebrek en behoefte aan een verantwoorde planning de volgende ochtend vanaf de computer van het gastgezin maar gekeken van welk spoor de trein dan vertrok.. Natuurlijk ook wel handig als ik dan ook nog weet waar ik moet overstappen en dat er een taxi geregeld wordt, aangezien het station niet naast de deur is.
Tsja, ondanks dat dit sowieso dus geen goedkoop grapje ging worden – omdat Kronenburg maar een tikkeltje afgelegen ligt – was het een redelijk geslaagde actie. Wel, omdat ik een vaste tijd had afgesproken met de enige taxi van dit plattelandsgebied, moest ik mijn terugreis goed vastzetten; een theatervoorstelling in Bonn vanaf een uur of 8 zat er dus helaas niet in… (!) En ik ben ze toch echt overdag allemaal wel even afgeweest…
Wat er verder wel op m’n netvlies staat is het welbekende ‘Beethoven-Haus’ waar ons jonge Ludwigje geboren is en daar de eerste twintig jaar van z’n leven heeft vertoefd. Omdat ik altijd al een liefhebber ben geweest van snuffelen in oude spulletjes die verhalen met zich meedragen vond ik al die oude, volgekrabbelde kladblokjes van meneer ook niet oninteressant. Naast een verzameling van véél ouderwets instrumentaal brandhout was er ook nog een leuke collectie gehoorapparaatjes van onze componist. Tot slot dus het vanzelfsprekende gecomponeerde kliederwerk en aanvullende achtergrondinformatie.
Verder zal ik niet ontkennen dat ik, aangezien ik s’ochtends in de trein de vellen in plakkaten van m’n gezicht kon schrapen, besloot m’n gezichtje daar ergens te gaan laten verwennen. Zodoende overdag nog even in een zijstraatje langs een goedkoop, Afganistaans schoonheidssalonnetje gegaan om vanuit mijn gezichtshuid nog even flink te voelen dat ik leef. (Dat mens had gewoon scherpe nagels…) Tsja, een gezicht reinigen is inderdaad een vak apart!
Met een glanzendzacht voorhuidje, een tas folders en gekochte souvenirprut en voetjes die wel te voelen waren stapte ik in de juiste ‘geplande’ trein terug op een tijd waar ik van baalde omwille van de beperking van die avond.
Op de taxi terug naar de St.Vither straße zag ik mijn collega met een cluppie jongens nog een drankje doen in Gleis8, het enige kroegje van heel Kronenburg naar mijn weten. Als enige meisje dan die avond dus toch nog even een poging tot poker-les ondernomen.. qua interesse en energie toch tevergeefs.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
